( پسر فداکار اصلاحات ) احتمالا به فکر جدایی می افتد!

جوان نیوز: یک کارشناس مسائل سیاسی در یاداشتی نوشت: اگر چه انصراف عارف از کاندیداتوری به نفع حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ و قدر نشناسی دولت آنگونه که باید و شاید، موجب «جدائی عارف از روحانی» نشد اما حالا احتمالا عارف به فکر جدایی بیفتد. متن این یادداشت به شرح زیر است:

«مرد فداکار اصلاحات» این روزها حال و روز خوشی ندارد و ای بسا امروز از فداکاری خود در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ پشیمان تر از هر زمان دیگریست چرا که شاید معتقد است از عارف آنگونه که خود را شایسته آن می دانست در دولت استقبال نشد.با این وجود از سر لیستی او و انتخابش به عنوان مرد اول پایتخت به عنوان قدردانی جریان اصلاحات از عارف تعبیر شد که با نشستنش بر ریاست مجلس دهم تکمیل هم می شد. لاریجانی اما همه معاملات و معادلات را به هم ریخت. پیروزی علی لاریجانی آن هم با اختلاف ۷۰ رای بر رقیبش، تاثیر زیادی بر فضای سیاسی و رفتار آینده سیاستمداران خواهد گذاشت؛ علی لاریجانی قدرتمند تر خواهد شد.«فیلسوف» اگر چه واژه اغراق آمیزی برای توصیف علی لاریجانی است اما چندان هم بی راه نیست. از دور خارج نشدن تخصص لاریجانی است که احتمالا طولانی ترین دوره ریاست بر مجلس شورای اسلامی را به نام خود ثبت خواهد کرد. او هیچگاه برای دوره ای طولانی از مرکز اردوگاه اصولگرایان دور نمانده است. از ۱۱ سال پیش تاکنون، لاریجانی سه بار در موقعیت حذف دائمی از مرکزیت جریان اصولگرایی قرار گرفته است اما هر بار توانسته است به مرکز باز گردد.

در سال ۸۴ رای ضعیفش در انتخابات ریاست جمهوری نهم، می رفت که او را برای همیشه از سیاست ورزی کنار بگذارد، لاریجانی اما حاضر شد با احمدی نژاد که آن موقع روزگار پرچالشی با هم نداشتند همکاری کند و به مرکز باز گردد.

سال ۸۸ از سوی مخالفانش لقب «ساکت فتنه» را گرفت و تا سال ۱۳۹۰ زیر سنگین ترین هجمه ها جان سالم به در برد تا اینکه رئیس مجلس نهم شد.

سال ۹۴ در قامت رئیس مجلس متهم به معامله با دولت شد و اینبار رسما او و حلقه یارانش از لیست اصولگرایان خارج شدند اما باز هم ضرافت های سیاستمدارانه و البته لابی های قدرتمندش، اصولگرایان را متقاعد کرد که تنها علی لاریجانی است که می تواند پس از انتخابات ۷ اسفند، لشکر بزرگ اما پراکنده آنها را متحد سازد.

حالا علی لاریجانی از نگاه راست ترین محور جریان اصولگرا، نه تنها «یار دیگران» نیست بلکه «محور دوستان» است. او البته در مجلس دهم از قدرت بیشتری برخوردار است چه آنکه اولا برخی مخالفان سر سختش از راه یابی به مجلس باز مانده اند و ثانیا آن جریان اصولگرا که به شدت با او مخالفت می کرد متقاعد شده از شدت مخالفت بکاهد.

قهر سیاسی عارف

اگر کناره گیری عارف از رقابت ریاست جمهوری یازدهم و حمایت از روحانی، از سوی همقطارانش «نرمش قهرمانانه» تلقی شد، اما از هیچ واژه ای به جز رودست خوردن برای توصیف شکست او در مقابل لاریجانی نمی توان استفاده کرد.

اگر الهه راستگو در انتخاب شهردار، آشکارا به قالیباف رای داد حالا بیش از 30 نفر از نمایندگانی که با لیست امید به مجلس آمدند به عارف رای ندادند. این همان چیزی است که احتمالا هر رفتار «عارفانه ای» را تغییر خواهد داد.

اگر چه انصراف عارف از کاندیداتوری به نفع حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ و قدر نشناسی دولت آنگونه که باید و شاید، موجب «جدائی عارف از روحانی» نشد اما حالا احتمالا او به فکر جدائی بیفتد، انشعاب در احزاب همسو مساله جدیدی نیست، مجمع روحانیون مبارز، حزب اعتماد ملی و جبهه پایداری نمونه های بارز انشعاب دوستان ناراضی است.

شکست عارف در راه رسیدن به صدر مجلس احتمالا او را بر آن خواهد داشت تا تکلیف را با دوستانش روشن تر کند، دوستانی که تبعیت حزبی محکمی ندارند و نمی توان در روز مبادا رویشان حساب کرد. تاسیس حزب جداگانه احتمالا راهکار عارف برای این نقیصه باشد.

کاهش نفوذ احمدی نژاد

استقبال از سخنرانی های احمدی نژاد پس از پایان دولتش، از زمانی آغاز شد که مردم پی بردند دست دولت یازدهم در برنامه ریزی ها، خدمات و طرح های عمرانی و توسعه ای خالیست.

از سوی دیگر رسانه های حامی دولت چنان در تخریب احمدی نژاد افراط کردند که «نقش احمدی نژاد در خرابی ها» به شوخی های عامیانه مردم تبدیل شد چه آنکه برای هیچکس پذیرفتنی نبود که حالا بعد از ۳ سال دولت همه ناکامی هایش را به گردن دولت قبل بیندازد.

شکست احتمالی لاریجانی در انتخابات و یا حداقل شکست او در برابر عارف می توانست موجب تبدیل شدن این ظن به گمان شود که احمدی نژاد تنها کاندیدای بالقوه رقیب روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۶ خواهد بود. اما حالا وضع کمی تغییر کرده، لاریجانی باز هم از صحنه به در نشد و به محور بازگشت، نتیجه آنکه اگر چه احمدی نژاد کماکان مورد توجه خواهد بود اما تنها پرچمدار رقبای روحانی نخواهد بود. ریاست لاریجانی بر مجلس مسیر احمدی نژاد را حداقل در سطح تاکتیکی تغییر خواهد داد.

انشقاق اصلاح طلبان، تضعیف دولت

محمدباقر قالیباف، آیت الله جنتی و علی لاریجانی نتیجه انتخابات هایی هستند که اصلاح طلبان در آنها مدعی پیروزی بودند. این یعنی آنکه اتحاد اصلاح طلبان چندان محکم و پیروزیشان چندان واقعی و خطرناک نیست. از سوی دیگر اصلاح طلبان خود را ولی نعمت دولت قلمداد کرده اند، دولتی که چندان قدرشناس آنها نبوده، حالا هم یار وفادار خود، عارف را قربانی بی ملاحظگی دولتی ها می دانند و این یعنی عمیق تر شدن گسست ها.

هاشمی رفسنجانی تلاش زیادی دارد تا شکاف بین دولت و اصلاح طلبان را به هر نحو ممکن پر کند اما واقعیت آن است که اصلاح طلبانی که در جدول سیاسی کشور در چهار بازی تنها یک امتیاز کسب کرده اند (سه شکست در انتخابات شورای شهر ۹۲، خبرگان و مجلس شورای اسلامی ۹۴ و یک مساوی در ریاست جمهوری ۹۲) حالا احتمالا مسیری تازه و طرحی نو در اندازند تا به دولت ثابت کنند «بی وفایی هایش» بی جواب نخواهد ماند. حلقه اصلاح طلبان احتمالا از این به بعد حول «خاتمی- عارف» خواهد چرخید تا «روحانی- هاشمی» و این یعنی رادیکال تر شدن اصلاحات.

از سوی دیگر اما اصولگرایان روزهای خوششان را سپری می کنند، تا دو ماه پیش تصور اینکه جبهه پایداری و حزب موتلفه از ریاست لاریجانی بر مجلس حمایت کنند، عجیب به نظر می رسید اما ملاحظات و تجربه سیاسی، حتی راست ترین جریان جناح راست را متقاعد کرد تا از تبدیل علی لاریجانی به یک ناطق نوری دیگر پرهیز کنند.

طعم شیرین وحدت بر دهان اصولگرایان مزه کرده و اگر دوباره ساز ناکوک از اردوگاه اصولگرایان کوک نشود، شاید دولت تدبیر و امید در انتخابات ۹۶ بی تدبیر و ناامید بماند.